เกิดตาทิพย์

เมื่อ พ.ศ. 2537 ขณะนั้นผู้เขียนทำงานอยู่บริษัท สยามคอมเพรสเซอร์ จำกัด (มหาชน) เป็นบริษัทในเครือซิเมนต์ไทย ซึ่งร่วมทุนระหว่างไทยกับประเทศญี่ปุ่น เมื่อผู้เขียนทำงานครบ 2 ได้ตั้งจะบวชตามประเพณ๊ ทดแทนบุญคุณพ่อแม่ ซึ่งตั้งใจไว้นานแล้ว จึงได้ขอลาบวชเป็นเวลา 1 เดือน โดยมาบวช ณ วัดถ้ำเสือ จังหวัดกระบี่ ในระหว่างบวชได้พักอยู่กุฎิแถว ๆ ป่าไผ่ ซึ่งเป็นกุฎิที่ไกลหมู่เพื่อน และเป็นสถานที่สัปปายะมาก ระหว่างที่บวชอยู่ได้เดินบิณฑบาตร ทำวัตรสวดมนต์เช้า-เย็น และทำสมาธิทุก ๆ วัน เป็นประจำในเรื่องข้อวัตรปฎิบัติ จำได้ว่ามีอยู่วันเดียวที่ไม่ได้บิณบาตร เพราะนั่งสมาธิดึกจนตื่นสาย ที่นี่ใครไม่บิณฑบาตรก็แสดงว่าจะงดฉันอาหารในวันนั้นเพื่อเร่งความเพียร ตกลงวันนั้นผู้เขียนก็ไม่ได้ฉันข้าว  1 วัน ฉันแต่น้ำเอาเท่านั้น การทำสมาธิของผู้เขียนที่นั้นปรากฏว่าจิตรวมสงบเกือบทุกวันที่ได้ทำสมาธิ

มีอยู่วันหนึ่งผู้เขียนไปทำวัตรสวดมนต์เย็นตามปกติ หลังจากสวดมนต์เสร็จพระทุกรูปก็จะนั่งสมาธิร่วมกัน ผู้เขียนก็ได้นั่งสมาธิในวันนั้น ปรากฎว่าบริกรรมพุทโธ ๆ ไป พุทโธ ก็เบาลง ๆ ในที่สุดพุทโธก็หายไป เหลือแต่ตัวผู้รู้อันเดียว ไม่มีความรู้สึกทางกายใด ๆ เลย แขนขา ตัวเองนั่งอยู่อย่างไรไม่รู้แล้ว หายไปหมดเลย แต่ไม่รู้ว่าตั้งอยู่ที่ไหนสักแห่งในที่ว่าง ๆ พยายามที่จะนึกคิดเรื่องอื่น ๆ ที่เคยนึกคิดในตอนที่เราเริ่มนั่งสมาธิ มันจะคิดโน้นคิดนี่ไม่หยุด แปลกดีที่เวลาจิตรวมแล้วพยายามให้จิตมันนึกคิดเรื่องต่าง ๆ มันกลับไม่คิด จิตวางเฉยอุเบกขาตลอดเวลา เหลือแต่ความรู้อยู่ใรความว่างเปล่าเท่านั้น มีสติตามดูอยู่ตลอดเวลา ไม่นานจิตเกิดกระแสขึ้น ลักษณะเป็นแสงนวล ๆ ขยายออกไป ๆ ๆ ๆ ไม่มีที่สิ้นสุดขยายออกจากตัวเรามองเห็นชัดมาก เปรียบเหมือนกับเราเอาก้อนหินโยนลงไปในน้ำ แล้วน้ำมันก็ขยายออกมาเป็นคลื่น เป็นวง ๆ แบบนั้นเลย ต่อมาได้ย้อนทวนกระแสจิตนั้นมาที่ตัวผู้รู้ ใช้จิตเพ่งมองไปที่ร่างกายของตัวเองทั้ง ๆ ที่ไม่รู้หรอกนะว่าร่างกายตั้งอยู่อย่างไรนั่นแหละ จนสามารถมองเห็นร่างกายของตัวเองเป็นโครงกระดูกไปหมดทุกส่วน แต่อยู่ใรท่านั่งสมาธิ ก็ได้นั่งดูโครงกระดูกของตัวเองตั้งแต่กะโหลกศรีษะ ไปที่แขนขา มือ และส่วนต่าง ๆ ย้อนกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น จนนานพอสมควร ในใจคิดว่านั่งนานพอสมควรแล้ว จึงได้ออกจากสมาธิ ปรากำว่าพระรูปอื่น ได้กลับไปเกือบหมด มานึกดูว่าเหมือนเรานั่งสมาธิแค่แป๊บเดียวเอง ที่ไหนได้คนอื่นหนีไปเกือบหมดแล้ว ตั้งแต่วันนั้นมาก็ทำจิตเหมือนเดิมก้ไม่เกิดลักษณะแบบเดิมอีกเลยครับ จนกระทั่งลาสิกขาไปทำงานต่อไป

ทองใหญ่ อ.